آینه خانه

نیایش، راهی است (و تنها راهی است) که با آن، انسان بر «تنهایی» خویش چیره می‌شود. انسانِ تنها و تک‌افتاده، بی‌هیچ راهِ گریز، اسیرِ نیهیلیسم و غربتِ جانگَزایِ آن می‌شود؛ اما آنکه باور دارد در این جهان تنها نیست، به مددِ نیایش و در نیایش، بر تنهاییِ خویش غلبه می‌کند؛ خویش را در آیینۀ «او» می‌بیند؛ با او گفتگو می‌کند؛ معاشقه می‌کند؛ گله می‌کند؛ بر او می‌خروشد؛ با او قصه می‌کند و در یک کلام، خویش را در او زندگی می‌کند.

بدین ترتیب، نیایش راهی برای ساختنِ زندگانی‌ای نوشونده و نورانی و دیدنِ جهان به‌مانندِ «آینه‌خانه»ای است که در آن، نورها، عکس‌ها و آوازها تا بی‌نهایت تکرار می‌شوند و تکرار می‌شوند.

ادبِ پهناور و غنیِ فارسی، که با ترجمه‌های متونِ ادبی و فرهنگی از زبان‌های دیگر و خاصه عربی، بارورتر هم شده، در گوشه گوشۀ خود، مساجد و معابد و دیرها و خانقاه‌ها و آستان‌ها و ایوان‌ها و پنجره‌هایی دارد که بر آنها نیایش کرده‌اند و می‌کنند.

آنچه در اینجا آمده، قابی کوچک از آن سرزمین گسترده است.