وقتی غمگین می‌شوم

وقتی بچه‌ها غمگین هستند برای ما دردناک است. غم و اندوه آن‌ها، ما را مشتاق کمک به آن‌ها می‌کند تا دوباره احساس شادی کنند. بااین‌حال، اگر یاد نگرفتیم که احساسات ناخوشایند خودمان را بپذیریم و آن‌ها را با دیگران مطرح و از آن‌ها کمک بخواهیم، ممکن است احساسات فرزندانمان را انکار کرده یا به حداقل برسانیم، یا سعی کنیم حواس آن‌ها را از این احساسات منحرف کنیم. این واکنش، اگرچه قابل درک است، ولی فایده‌ای ندارد.

بین «پذیرفتن احساس کودک»، «ارائه آرامش» و «زیاده‌روی» تفاوت وجود دارد. به کودکی که غمگین است می‌توان «نزدیکی فیزیکی»، «گوش دادن به سخنانش» و «زمانی برای به اشتراک گذاشتن غمش و شریک شدن در آن» را پیشنهاد داد، بااین‌حال هنوز هم باید از او انتظار داشته باشید که اسباب‌بازی‌هایش را بردارد و به بازی‌اش ادامه دهد. مسئله زمان‌بندی این است که قبل از ارائه فعالیت‌هایی که به کودک کمک می‌کند تا غم و اندوه را پشت سر بگذارد، به آن‌ها این فرصت داده شود که احساسات خود را بروز دهند و با دیگران به اشتراک بگذارند.

ما می‌خواهیم فرزندانمان بدانند که برای همه احساسات آن‌ها - مثبت یا منفی - ارزش قائل هستیم؛ و اینکه آن‌ها بدانند که همه‌ی افراد، چه کودکان و چه بزرگسالان، چنین احساساتی را تجربه می‌کنند؛ و اینکه می‌دانیم چگونه با آن‌ها برخورد کنیم. ما می‌خواهیم اعتمادبه‌نفس فرزندانمان را در مورد توانایی‌های مقابله‌ای‌شان تقویت کنیم، به‌طوری‌که آن‌ها بتوانند بگویند: «وقتی غمگین هستم، می‌دانم که غمگین نخواهم ماند.»